Την Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου, το κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια κάηκε ολοσχερώς. Οι μετανάστριες και μετανάστες που κρατούνταν εκεί παρέμειναν για μέρες στο δρόμο χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά επιβίωσης έως ότου εξαναγκάστηκαν να μεταφερθούν στο νέο –κλειστό- στρατόπεδο του Καρα Τεπέ. Μια ανταπόκριση από την Λέσβο θα περίμενε κανείς να αναφέρεται πρωτίστως στην καθημερινή βία που βιώνουν οι έγκλειστοι/ες εκεί.
Υπάρχει όμως η ανάγκη να φωτιστεί και μια άλλη, παράλληλη ιστορία που αφορά τα δεκάδες (υπολογίζονται περίπου από 70-100) γατιά και σκυλιά τα οποία μέχρι την πυρκαγιά διέμεναν μαζί με τους μετανάστες/ριες είτε εντός του ΚΥΤ είτε στην αποκαλούμενη «ζούγκλα», τους ελαιώνες που εκτείνονται δεξιά και αριστερά του επίσημου καταυλισμού.
Όλο αυτό το διάστημα της μακριάς παραμονής των μεταναστών/ριων στη Μόρια πάμπολλα σκυλιά και κυρίως γατιά βρήκαν καταφύγιο στις εγκαταστάσεις. Τα ζώα αυτά υιοθετήθηκαν από τους εγκλωβισμένους κατοίκους της Μόριας, ζούσαν μαζί τους και μοιράζονταν το νερό, το λιγοστό φαγητό, την οποιαδήποτε στέγη. Μετά το χάος που επικράτησε κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς, της εκκένωσης της περιοχής και της εξαναγκαστικής απομάκρυνσης όλων των μεταναστών/ριων από την Μόρια τα ζώα αυτά αποχωρίστηκαν βίαια από την ανθρώπινη συντροφιά τους. Η απαγόρευση εξόδου από το στρατόπεδο του Καρά Τεπέ δεν επιτρέπει πλέον στους μετανάστες/ριες να αναζητήσουν το κατοικίδιό τους στον πρώην καταυλισμό. Επίσης υπάρχουν πληροφορίες πως δεν επετράπη η είσοδος ζώων στο νέο στρατόπεδο εξαρχής.
Σήμερα όλα αυτά τα σκυλιά και γατιά έχουν απομείνει χωρίς καμία βοήθεια, νερό και φαγητό. Πολλά έχουν προβλήματα υγείας που είτε προϋπήρχαν είτε αποκτήθηκαν εξαιτίας της πυρκαγιάς. Είναι τραυματισμένα ή με εγκαύματα και προβλήματα στα μάτια λόγω της φωτιάς. Μερικά βρίσκονται σε κατάσταση σοκ εξαιτίας της πυρκαγιάς που βίωσαν. Τα πιο άρρωστα από αυτά γίνεται προσπάθεια να θεραπευτούν φιλοξενούμενα προσωρινά σε κάποιο σπίτι από τα ελάχιστα άτομα που ασχολούνται με αυτό το κομμάτι της γενικότερης τραγωδίας. Τα υπόλοιπα τριγυρνούν νηστικά και διψασμένα ανάμεσα σε αποκαΐδια, άλλα νεκρά ζώα και σωρούς σαπισμένα σκουπίδια ψάχνοντας τους ανθρώπους τους που εξαφανίστηκαν μέσα σε μια βραδιά.
Θα θέλαμε να βρούμε στέγη για όσα περισσότερα από αυτά τα ζώα μπορούμε. Οι πιθανότητες να επιβιώσουν μέσα στην κόλαση που απέμεινε είναι μικρές και όλα τους έχουν μάθει να ζουν με ανθρώπινη παρουσία. Είναι σημαντικό να βρεθούν σπίτια εκτός και εντός Μυτιλήνης και ανθρώπους που θα τα φροντίσουν, θα τα θεραπεύσουν και θα τα αγαπήσουν.
Χρειάζονται χρήματα για εμβολιασμούς, βιβλιάρια και όλες τις τυπικές διαδικασίες που είναι απαραίτητες για να μεταφερθούν από την κόλαση της Μόριας στην Αθήνα. Όμως το βασικό είναι να βρεθούν άτομα που θα τα υιοθετήσουν μόνιμα.